H πρόσκληση ήταν ιδιαίτερα τιμητική για μας. Nα συναντήσουμε την περιβαλλοντική ομάδα του 5ου γυμνασίου Ιλίου, να ενημερώσουμε τα παιδιά για τα μεταλλαγμένα και να τα βοηθήσουμε στον μικρό βιολογικό λαχανόκηπό τους. Tο ραντεβού κλείστηκε κι έτσι είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε κάποιους φωτισμένους δασκάλους και μερικά εξαιρετικά παιδιά.
Πάνε γυμνάσιο με ό,τι αυτό συνεπάγεται, έχουν τα διαβάσματά τους, τους φίλους τους, τα φλερτ τους, όμως, κάθε Τετάρτη μετά το κανονικό τους επτάωρο μένουν εθελοντικά άλλη μιάμιση ώρα στο σχολείο προκειμένου να συμμετάσχουν στην περιβαλλοντική εκπαίδευση. Μαζί με τις δύο καθηγήτριές τους σε πείσμα όλων των δυσχερειών που το εκπαιδευτικό σύστημα προβάλλει σε τέτοιου τύπου προσπάθειες, επιχειρούν όχι μόνο να εκτελέσουν τυπικά το μάθημα -που γίνεται έτσι κι αλλιώς στα περισσότερα γυμνάσια της χώρας- αλλά να κάνουν τη διαφορά εφαρμόζοντας πρακτικά αυτά που μαθαίνουν. Αποτέλεσμα; Τα δύο τελευταία χρόνια στο 5ο γυμνάσιο Ιλίου, τα 25 παιδιά της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης έφτιαξαν και συντηρούν με ό,τι εφόδια καταφέρνουν να βρουν ένα βιολογικό λαχανόκηπο, σκάβουν, φυτεύουν, σκαλίζουν και μαθαίνουν τους βιολογικούς τρόπους καλλιέργειας έστω και στην μικρή κλίμακα της πίσω αυλής του σχολείου.
Για το ΟΙΚΟ όλα ξεκίνησαν με ένα τηλεφώνημα. Οι υπεύθυνες για την περιβαλλοντική εκπαίδευση καθηγήτριες στο 5ο γυμνάσιο Ιλίου επικοινώνησαν με το ΟΙΚΟ προκειμένου να ζητήσουν από το περιοδικό, του οποίου οι ίδιες και οι μαθητές τους είναι αναγνώστες, μια χάρη. Στο πλαίσιο του μαθήματος ήθελαν κάποιους από εμάς να ενημερώσουν τα παιδιά για τα γενετικώς τροποποιημένα προϊόντα, καθώς και να βοηθήσουν με κάποιες συμβουλές το λαχανόκηπό τους. Ομολογουμένως ενθουσιαστήκαμε. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι μια καθηγήτρια Aγγλικών και μία φιλόλογος θα σπαταλούσαν τον προσωπικό τους χρόνο και χωρίς, φυσικά, πρόσθετη αμοιβή για να ξεκινήσουν μια τέτοια προσπάθεια, τόσο μακριά από το δικό τους αντικείμενο και ότι τόσα παιδιά σε αυτήν την ηλικία θα έδειχναν τόσο ενδιαφέρον.
Eνας λιλιπούτειος βιολογικός λαχανόκηπος
Ετσι λοιπόν μια Τετάρτη μεσημέρι ξεκινήσαμε με τον συνεργάτη-γεωπόνο του περιοδικού, Ηλία Κάνταρο που θα έκανε και αρμοδίως την ενημέρωση, να περάσουμε μιάμιση ώρα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στο Ιλιον, να γνωρίσουμε τα παιδιά, τους δασκάλους, την προσπάθεια και τον λαχανόκηπό τους!«Η περιβαλλοντική εκπαίδευση ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια στο σχολείο, αλλά τον πρώτο χρόνο ασχοληθήκαμε μόνο θεωρητικά με τα φυτά και τα υπό εξαφάνισιν ζώα στην Ελλάδα. Από πέρυσι αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι πιο πρακτικό. Ετσι ξεκινήσαμε τον βιολογικό λαχανόκηπο και τα παιδιά έδειξαν ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Σκάβουν μόνα τους, σκαλίζουν, ποτίζουν, γυρνάνε καμιά φορά στο σπίτι με λάσπες και φωνάζουν οι γονείς…». Η Λαμπρινή Πολυδώρη, καθηγήτρια Aγγλικών γελάει. Είμαστε μπροστά στον λιλιπούτειο λαχανόκηπο που φιλοξενεί μαρούλια, σέσκουλα, βότανα και άλλα λαχανικά. Γύρω μας τα παιδιά καμαρώνουν για το κατόρθωμά τους παρ' ότι ο καιρός εφέτος δεν βοήθησε ιδιαίτερα τη μικρή τους καλλιέργεια. Καθ' όλη τη διάρκεια της ενημέρωσης για τα μεταλλαγμένα και για την παρασκευή κομπόστ που, ως πρακτική λύση για τον κήπο τους, φάνηκε να τους ενδιαφέρει ακόμα περισσότερο και στην οποία συμμετείχαν και οι μαθητές του άλλου προαιρετικού μαθήματος, της Αγωγής Υγείας, ρώτησαν πολλά: πόσο επικίνδυνα είναι τα γενετικώς τροποποιημένα για την υγεία τους, τι πρέπει να προσέχουν, πού μπορούν να βρουν κάδο ανακύκλωσης για το κομπόστ, τι υλικά πρέπει να βάζουν μέσα, πόσο καιρό να τα αφήσουν να ζυμωθούν και αν αυτό που έκανε η γιαγιά τους -να αφήνει τα πεσμένα φύλλα να λιπαίνουν τη ρίζα των δέντρων- είναι ένα είδος κομπόστ. Η πρακτική εφαρμογή όλων αυτών των, στη θεωρία, δύσκολων θεμάτων για παιδιά 14 χρόνων τα έχει κάνει κυριολεκτικά να καταβροχθίζουν τις πληροφορίες. Τα παιδιά της Αγωγής Υγείας που χρησιμοποιούν το χημείο για να μαγειρεύουν τουρσί και γλυκά του κουταλιού από βιολογικά λαχανικά και φρούτα θέλουν να μάθουν και για τις βιολογικές λαϊκές όπου με τα λίγα χρήματα που τους περισσεύουν προμηθεύονται τα υλικά τους.
«Mας τρώνε τα μαρούλια!»
Εξω, δίπλα στον μικρό κήπο, τα παιδιά νιώθουν ακόμα πιο άνετα. «Το χώμα ήταν πολύ άσχημο εδώ», μας λένε. «Ο Δήμος αναγκάστηκε να μας στείλει κομπρεσέρ για να σπάσουμε τις κοτρώνες από τα μπάζα που είχε μέσα το έδαφος. Από εκεί και πέρα με ό,τι μπορούσαμε -με κάποιες δωρεές από εταιρείες που μας έδωσαν βιολογικούς σπόρους και λίπασμα- και με τα ελάχιστα λεφτά που μπορεί να διαθέσει το σχολείο κάναμε αυτό που βλέπετε». Είναι περιττό να ρωτήσω τα παιδιά γιατί σπαταλάνε ελεύθερο χρόνο για να κάνουν περιβαλλοντική εκπαίδευση. Με το σκαλιστήρι, την τσουγκράνα και το ποτιστήρι στο χέρι φαίνεται να περνούν εξαιρετικά. Ενδιαφέρονται να μάθουν τι μπορούν να φυτέψουν αυτήν την εποχή και κάνουν σχέδια για το κομπόστ που σύντομα θα φτιάχνουν αφού σκοπεύουν να προμηθευτούν τελικώς τον σχετικό κάδο. Οσο για την περυσινή τους εκδρομή στο πλαίσιο του μαθήματος, στη λίμνη Τσιβλού, τη θυμούνται ως την καλύτερη. «Είδαν για πρώτη φορά από κοντά βατομουριά και διαπίστωσαν πώς μοιάζουν τα πλατανόφυλλα, που τα λέγαμε στην τάξη αλλά δεν έβρισκαν πουθενά ένα πλάτανο για να κόψουν…», μας λένε οι καθηγήτριές τους, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι ειδικά τα παιδιά δεν χρειάζονται πολλά για να αγαπήσουν τη Φύση και το περιβάλλον: πρέπει απλώς να το γνωρίσουν.«Μας τρώνε τα μαρούλια», διακόπτει τη σκέψη μου φωνάζοντας περήφανα ένας πιτσιρικάς. Πριν προλάβω να ρωτήσω τι εννοεί, η απάντηση έρχεται από τη δασκάλα του. «Τα παιδιά του σχολείου έρχονται και κόβουν φύλλα από τα μαρούλια για να τα βάλουν στο σάντουιτς… Ο πρώτος στόχος μας έχει επιτευχθεί!»
Πάνε γυμνάσιο με ό,τι αυτό συνεπάγεται, έχουν τα διαβάσματά τους, τους φίλους τους, τα φλερτ τους, όμως, κάθε Τετάρτη μετά το κανονικό τους επτάωρο μένουν εθελοντικά άλλη μιάμιση ώρα στο σχολείο προκειμένου να συμμετάσχουν στην περιβαλλοντική εκπαίδευση. Μαζί με τις δύο καθηγήτριές τους σε πείσμα όλων των δυσχερειών που το εκπαιδευτικό σύστημα προβάλλει σε τέτοιου τύπου προσπάθειες, επιχειρούν όχι μόνο να εκτελέσουν τυπικά το μάθημα -που γίνεται έτσι κι αλλιώς στα περισσότερα γυμνάσια της χώρας- αλλά να κάνουν τη διαφορά εφαρμόζοντας πρακτικά αυτά που μαθαίνουν. Αποτέλεσμα; Τα δύο τελευταία χρόνια στο 5ο γυμνάσιο Ιλίου, τα 25 παιδιά της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης έφτιαξαν και συντηρούν με ό,τι εφόδια καταφέρνουν να βρουν ένα βιολογικό λαχανόκηπο, σκάβουν, φυτεύουν, σκαλίζουν και μαθαίνουν τους βιολογικούς τρόπους καλλιέργειας έστω και στην μικρή κλίμακα της πίσω αυλής του σχολείου.
Για το ΟΙΚΟ όλα ξεκίνησαν με ένα τηλεφώνημα. Οι υπεύθυνες για την περιβαλλοντική εκπαίδευση καθηγήτριες στο 5ο γυμνάσιο Ιλίου επικοινώνησαν με το ΟΙΚΟ προκειμένου να ζητήσουν από το περιοδικό, του οποίου οι ίδιες και οι μαθητές τους είναι αναγνώστες, μια χάρη. Στο πλαίσιο του μαθήματος ήθελαν κάποιους από εμάς να ενημερώσουν τα παιδιά για τα γενετικώς τροποποιημένα προϊόντα, καθώς και να βοηθήσουν με κάποιες συμβουλές το λαχανόκηπό τους. Ομολογουμένως ενθουσιαστήκαμε. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι μια καθηγήτρια Aγγλικών και μία φιλόλογος θα σπαταλούσαν τον προσωπικό τους χρόνο και χωρίς, φυσικά, πρόσθετη αμοιβή για να ξεκινήσουν μια τέτοια προσπάθεια, τόσο μακριά από το δικό τους αντικείμενο και ότι τόσα παιδιά σε αυτήν την ηλικία θα έδειχναν τόσο ενδιαφέρον.
Eνας λιλιπούτειος βιολογικός λαχανόκηπος
Ετσι λοιπόν μια Τετάρτη μεσημέρι ξεκινήσαμε με τον συνεργάτη-γεωπόνο του περιοδικού, Ηλία Κάνταρο που θα έκανε και αρμοδίως την ενημέρωση, να περάσουμε μιάμιση ώρα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στο Ιλιον, να γνωρίσουμε τα παιδιά, τους δασκάλους, την προσπάθεια και τον λαχανόκηπό τους!«Η περιβαλλοντική εκπαίδευση ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια στο σχολείο, αλλά τον πρώτο χρόνο ασχοληθήκαμε μόνο θεωρητικά με τα φυτά και τα υπό εξαφάνισιν ζώα στην Ελλάδα. Από πέρυσι αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι πιο πρακτικό. Ετσι ξεκινήσαμε τον βιολογικό λαχανόκηπο και τα παιδιά έδειξαν ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Σκάβουν μόνα τους, σκαλίζουν, ποτίζουν, γυρνάνε καμιά φορά στο σπίτι με λάσπες και φωνάζουν οι γονείς…». Η Λαμπρινή Πολυδώρη, καθηγήτρια Aγγλικών γελάει. Είμαστε μπροστά στον λιλιπούτειο λαχανόκηπο που φιλοξενεί μαρούλια, σέσκουλα, βότανα και άλλα λαχανικά. Γύρω μας τα παιδιά καμαρώνουν για το κατόρθωμά τους παρ' ότι ο καιρός εφέτος δεν βοήθησε ιδιαίτερα τη μικρή τους καλλιέργεια. Καθ' όλη τη διάρκεια της ενημέρωσης για τα μεταλλαγμένα και για την παρασκευή κομπόστ που, ως πρακτική λύση για τον κήπο τους, φάνηκε να τους ενδιαφέρει ακόμα περισσότερο και στην οποία συμμετείχαν και οι μαθητές του άλλου προαιρετικού μαθήματος, της Αγωγής Υγείας, ρώτησαν πολλά: πόσο επικίνδυνα είναι τα γενετικώς τροποποιημένα για την υγεία τους, τι πρέπει να προσέχουν, πού μπορούν να βρουν κάδο ανακύκλωσης για το κομπόστ, τι υλικά πρέπει να βάζουν μέσα, πόσο καιρό να τα αφήσουν να ζυμωθούν και αν αυτό που έκανε η γιαγιά τους -να αφήνει τα πεσμένα φύλλα να λιπαίνουν τη ρίζα των δέντρων- είναι ένα είδος κομπόστ. Η πρακτική εφαρμογή όλων αυτών των, στη θεωρία, δύσκολων θεμάτων για παιδιά 14 χρόνων τα έχει κάνει κυριολεκτικά να καταβροχθίζουν τις πληροφορίες. Τα παιδιά της Αγωγής Υγείας που χρησιμοποιούν το χημείο για να μαγειρεύουν τουρσί και γλυκά του κουταλιού από βιολογικά λαχανικά και φρούτα θέλουν να μάθουν και για τις βιολογικές λαϊκές όπου με τα λίγα χρήματα που τους περισσεύουν προμηθεύονται τα υλικά τους.
«Mας τρώνε τα μαρούλια!»
Εξω, δίπλα στον μικρό κήπο, τα παιδιά νιώθουν ακόμα πιο άνετα. «Το χώμα ήταν πολύ άσχημο εδώ», μας λένε. «Ο Δήμος αναγκάστηκε να μας στείλει κομπρεσέρ για να σπάσουμε τις κοτρώνες από τα μπάζα που είχε μέσα το έδαφος. Από εκεί και πέρα με ό,τι μπορούσαμε -με κάποιες δωρεές από εταιρείες που μας έδωσαν βιολογικούς σπόρους και λίπασμα- και με τα ελάχιστα λεφτά που μπορεί να διαθέσει το σχολείο κάναμε αυτό που βλέπετε». Είναι περιττό να ρωτήσω τα παιδιά γιατί σπαταλάνε ελεύθερο χρόνο για να κάνουν περιβαλλοντική εκπαίδευση. Με το σκαλιστήρι, την τσουγκράνα και το ποτιστήρι στο χέρι φαίνεται να περνούν εξαιρετικά. Ενδιαφέρονται να μάθουν τι μπορούν να φυτέψουν αυτήν την εποχή και κάνουν σχέδια για το κομπόστ που σύντομα θα φτιάχνουν αφού σκοπεύουν να προμηθευτούν τελικώς τον σχετικό κάδο. Οσο για την περυσινή τους εκδρομή στο πλαίσιο του μαθήματος, στη λίμνη Τσιβλού, τη θυμούνται ως την καλύτερη. «Είδαν για πρώτη φορά από κοντά βατομουριά και διαπίστωσαν πώς μοιάζουν τα πλατανόφυλλα, που τα λέγαμε στην τάξη αλλά δεν έβρισκαν πουθενά ένα πλάτανο για να κόψουν…», μας λένε οι καθηγήτριές τους, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι ειδικά τα παιδιά δεν χρειάζονται πολλά για να αγαπήσουν τη Φύση και το περιβάλλον: πρέπει απλώς να το γνωρίσουν.«Μας τρώνε τα μαρούλια», διακόπτει τη σκέψη μου φωνάζοντας περήφανα ένας πιτσιρικάς. Πριν προλάβω να ρωτήσω τι εννοεί, η απάντηση έρχεται από τη δασκάλα του. «Τα παιδιά του σχολείου έρχονται και κόβουν φύλλα από τα μαρούλια για να τα βάλουν στο σάντουιτς… Ο πρώτος στόχος μας έχει επιτευχθεί!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου